Sześć

"Człowiek potrafi znieść znacznie więcej, niż myśli.
Jeśli musi. "

Wszedłeś ostrożnym krokiem do wnętrza pomieszczania,  a twoje serce wybijało coraz szybszy rytm. Bałeś się tego co się stanie, gdy twoja dziewczyna cię zobaczy, byłeś pewny, że zaraz się wścieknie.  W głowie kołatało ci się  miliony myśli na sekundę, a ty nie miąłeś pojęcia, co teraz zrobisz i jak to wszystko wyjaśnisz, co byś nie powiedział ona i tak już ci nie uwierzy.  Nie miałeś już niczego na swoją obronę i zdawałeś sobie z tego doskonale sprawę. Spojrzałeś przed siebie i zobaczyłeś jak brunetka z wtula się w twojego przyjaciela, który jest nieco przerażony całą sytuacją.  Tomek podnosi powoli głowę i gdy cię tylko dostrzega natychmiast odsuwa się od Izabeli, szukając w  wyrazie twojej twarzy potwierdzenia, że wszystko słyszałeś. Ty jednak  nic nie mówisz, twoje błękitne tęczówki szukają ciemnych oczu Izy, choć bałeś się tego co w nich zobaczysz.... Widziałeś, że płakała, widziałeś jak bardzo  teraz cierpi, a nie powinna. Nigdy nie powinieneś do tego dopuścić. Była piękną i inteligentną kobietą, za którą nie jeden facet oddałby wszystko, a ty  tak po prostu łamiesz jej serce. Gdy  patrzyłeś teraz na drobne ciało dziewczyny skulone na szarej kanapie, zaczynało do ciebie docierać, co tak naprawdę jej zrobiłeś i jak wielkim kretynem jesteś Michale. Chciałeś to naprawić, coś zrobić, ale przecież było już za późno....

- To prawda? - spytała, gdy w końcu podniosła na ciebie wzrok. Wypuściłeś ze świstem powietrze i zapatrzyłeś się w pustą przestrzeń przed sobą, nie masz pojęcia co jej powiedzieć, jeśli skłamiesz już ci nie uwierzy, jeśli powiesz prawdę, to cię znienawidzi. Byłeś na straconej pozycji Michale, nie mogłeś już niczego zrobić. Właśnie zburzyłeś coś wspaniałego, coś co budowałeś przed dłuższy czas wraz z brunetką.
- Prawda. - powiedziałeś spokojnie i spojrzałeś prosto w jej  zaszklone od płaczu ciemne oczy. Widziałeś jak gaśnie w nich dawny blask, czułeś się jak skończony skurwiel, raniąc tak wspaniałą dziewczynę, która starała się zawsze cię wspierać i akceptować twoje wady. 

- Ty dupku! - poczułeś  na swoim policzku silne uderzenie jej dłoni. Mimowolnie przyłożyłeś rękę do bolącego miejsca - Jak mogłeś mi to zrobić?! Po tym wszystkim ile dla ciebie zrobiłam?! Pieprzony kłamca, od początku czułam, że....
- Moment... - przerwałeś jej szybko i chwyciłeś mocno za nadgarstek, powoli zaczynało do ciebie docierać, to co właśnie mówiła brunetka -  Ty od początku wiedziałaś, nawet gdy byłaś miła i urocza, to było jedną wielką grą, by dowieść swoich przepuszczeń?! - pokręciłeś z niedowierzaniem głową.  - I po cholerę w to mieszasz Tomka?!
- Bo od ciebie niczego bym się nie dowiedziała!  Ty potrafisz jedynie kłamać i lawirować! - prychnąłeś pod nosem. Może nie byłeś bez winy,  może wszystko rujnowałeś i niszczyłeś, ale do cholery! Po co  było mieszać w to wszystko waszego przyjaciela? Nawet nie próbowała z tobą rozmawiać o swoich podejrzeniach...
- Co to ma do rzeczy? To sprawa między mną a tobą, a nie pomiędzy nami a Fornalem! Nie powinnaś go wykorzystywać! - warknąłeś zerkając przelotnie na Tytusa, który  siedział przygwożdżony do kanapy i  chyba bał się odezwać. Przerzucał jedynie spojrzenie  z ciebie na Izę i odwrotnie. Może byłeś ostatnią osobą, którą mogła mieć do niej pretensję, ale strasznie irytowało cię to, że zamiast przyjść do ciebie i zapytać wprost  posłużyła się Tomaszem...
- Pieprzysz się z kimś na boku i wyrzucasz mi, że zapytałam Tomka, czy mnie zdradzasz?! Zamiast przyznać się  do winy wściekasz się na mnie, bo się dowiedziałam prawdy. Naprawdę miałeś mnie za taką idiotkę? - spytała podniesionym głosem, ty tylko wbiłeś wzrok w podłogę... Może miała racja? Czułeś się jak jak najgorszy facet na świecie, mając idealną kobietę, szukałeś innych i złamałeś jej serce.  Może Tomek miał racje, sam powinieneś się przyznać? Nie miałeś pojęcia już co masz myśleć, wszystko w głowie ci się mieszało, a przepełnione żalem oczy brunetki sprawiały, że sam miałeś ochotę wyjść z siebie i stanąć obok, by wymierzyć sobie solidny cios -  Wiesz co?! Żałuje, że zmarnowałam na ciebie tyle czasu....
- Iza...- szepnąłeś, gdy powoli zaczęła zbierać swoje rzeczy - Nie chciałem cię zranić.  Ja naprawdę....
- Zamknij się do cholery! - warknęła  w twoją stronę i wymijając cię ruszyła w stronę wyjścia.
- A co z nami? - to chyba było najgłupsze pytanie jakie mogłeś jej zadać... Przecież ona nie chce cie już znać....  Widziałeś jak powoli się zatrzymuje i odwraca w twoją stronę, w jej oczach nie było już łez, lecz jedynie przeraźliwy ból.
- Nas nigdy było i nie będzie. Dla mnie nie istniejesz. - powiedziała chłodno. Poczułeś w środku dziwne ukłucie, gdy tylko opuściła twoje mieszkanie. Czułeś, że tracisz wielki skarb, coś czego nie da się już odzyskać, coś wyjątkowego...  Straciłeś kobietę, która cię szczerze kochała i tego chyba byłeś pewny, a ty odpłaciłeś się jej za to straconym czasem, zranioną duszą i niespełnionymi obietnicami. Sam nie wiesz, jak mogłeś ją zdradzać i dlaczego to  robiłeś, ale żądza posiadania szatynki była dla ciebie nie do opanowania. Chyba po raz pierwszy od spędzenia nocy z Julią, poczułeś wyrzuty sumienia, ponieważ w końcu zrozumiałeś, że dla Izy znaczyłeś naprawdę wiele. Opadłeś bezwładnie na kanapę i schowałeś twarz w dłoniach próbując zrozumieć co właśnie się stało. Cały świat wirował, a ty z sekundy na sekundę czułeś się coraz gorzej, czułeś się jak zwyczajny śmieć. Poczułeś nagle czyjąś dłoń ramieniu i zdałeś sobie sprawę, że  zupełnie zapomniałeś o obecności przyjmującego w twoim mieszkaniu.
- Spieprzyłem to. - westchnąłeś i oparłeś się o kanapę patrząc pustym wzrokiem przed siebie. Sam już nie wiedziałeś, co masz ze sobą zrobić. Może powinieneś pobiec teraz za Izabelą i błagać ją o wybaczenie, ale z drugiej strony ona nie chciała cię już widzieć i wcale się jej nie dziwisz.
- Może to lepiej? - spojrzałeś zaskoczony na Tytusa. - Przecież ty jej nie zdradziłeś tylko raz, teraz jesteś wolny.... A Julia jest....
- Co  ty bredzisz Fornal? - spytałeś zirytowany, właśnie rozstałeś się z dziewczyną, a on mówi, że to dobrze. To się w ogóle nie trzymało kupy...
- Iza nie zasługiwała na takie traktowanie, a ty i tak znowu byś poleciał do tej Julki. Możesz zaprzeczać, ale obaj wiemy, że prędzej czy później i tak to by się stało. Przynajmniej nie musisz już kłamać.  - mówił ze spokojem, a w tobie rosła coraz większa furia.  I to wszystko mówił Tomasz. Twój niby przyjaciel... Patrzyłeś na   niego, a przez głowę  przewijały ci się jego wszystkie zachowania i porady, których udzielał ci w ostatnim czasie. Nagle przed oczami stanął ci obraz brunetki wtulonej w blondyna...
- Jaki ja byłem głupi! - uderzyłeś się z otwartej dłoni w czoło i nie mogłeś uwierzyć w to co właśnie odkryłeś  - To wszystko... Te twoje ostrzeżenia, że niby się domyśla, były tylko po to by odciągnąć mnie od prawdy. Ty na nią lecisz! - prychnąłeś, widziałeś jak Fornal pobladł słysząc te słowa, pewnie dlatego, że wszystkiego się domyśliłeś.
- Misiek o czym ty mówisz? - dopytywał zdumiony intensywnie się w ciebie wpatrując.
- Jak to o czym?! O tym, że przystawiasz się do mojej dziewczyny! Bo co, bo była miss? Kurwa nie wierzę, jak mogłem być tak ślepy?! A dzisiaj ? Pierwszy pocieszyciel musiał od razu ją przytulić.... Specjalnie jej powiedziałeś prawdę?! Chciałeś  mieć ją tylko dla siebie i stąd  cały ten cyrk?! Co  może Julkę też mi podstawiłeś?! A ja ci ufałem.... - prychnąłeś. Czułeś jak wali ci się świat, traciłeś kolejno bliskie ci osoby. Może trochę na własne życzenie, ale z drugiej strony wszyscy też nie byli w porządku wobec ciebie, przynajmniej tak ci się wydawało. Tomek nagle się podniósł z miejsca.

-  Nie wierzę, że to słyszę.... Całkowicie ci odjebało Filip! Ogarnij się, wtedy pogadamy. - usłyszałeś jedynie trzaśniecie drzwi. Uderzyłeś ręką w stolik stojący obok, a po chwili zrzuciłeś z niego porcelanowy kubek. Patrzyłeś jak rozbija się na jasnych panelach. Byłeś wściekły i sam nie wiedziałeś już na kogo. Czy na siebie, czy na niego, czy na Julkę. Wiedziałeś, że traciłeś powoli wszystkich. Nie masz już nikogo, kto cię wysłucha, kto cię wesprze w trudnych chwilach. Wszystkie ważne osoby  miały cię zwyczajnie dość. Czy naprawdę byłeś takim chamem i skurwielem  pozbawionym uczuć? Czy naprawdę z nikim się nie liczyłeś? Nie pamiętasz kiedy ostatnio czułeś się tak podle,  widocznie na to wszystko sobie zasłużyłeś.

***

"Ciało pamięta przelotny dotyk, parę godzin bycia z kimś zostaje na lata.
Zapach włosów, potu, wilgotności, przypływa  znikąd w środku dnia. W inżynierii nazywa się to pamięcią plastyczną materiału, w chemii pamięcią substratu. W życiu - tęsknotą."

***

 Zapukałeś do drzwi za którymi jeszcze nie tak dawno było słychać  jedynie dwa głosy wykrzykujące swoje imiona z nadmiaru rozkoszy. Oparłeś się o chłodną ścianę i niecierpliwie czekałeś aż właścicielka mieszkania je otworzy. Włożyłeś dłonie w kieszenie dresów z wyszytą    nazwą twojego klubu i przymknąłeś powieki. Nie masz pojęcia po co tu przyszedłeś. Kłębiło się w tobie tyle uczuć, od rozpaczy przez bezradność po wściekłość. Zniszczyłeś swoje życie, wszystko to, co starannie budowałeś, a teraz zwyczajnie przychodzisz do kobiety, przez którą to wszystko się wydarzyło. Słysząc jak zamek w drzwiach się przekręca natychmiast się wyprostowałeś. Drzwi powoli się uchyliły, a przed tobą stała szatynka z zaskoczoną miną. Jej ciemne włosy były związane w kucyk, a na sobie miała jedynie przydługą błękitną koszulkę. przyglądałeś się przez dłuższa chwilę jej twarzy, na której nie było nawet grama makijażu, a ona wciąż była tak zachwycająco piękna. Gdy teraz na nią patrzyłeś, do głowy przychodziło ci, że masz przed sobą anioła, szkoda tylko, że upadłego.
- Michał? - spytała niepewnie przegryzając wargę. Prychnąłeś słysząc to, wyminąłeś ją w przejściu i udałeś się w głąb mieszkania, po czym rzuciłeś bluzę na brzeg łóżka. Czułeś na sobie jej zaskoczony wzrok.
- Czemu się tak dziwisz? Przecież już tu byłem. - mruknąłeś  jeżdżąc po niej swoim błękitnym wzrokiem. Westchnąłeś cicho, gdy poczułeś  znowu jej cudowny zapach, który odbierał ci zmysły i przyciągał do niej niczym magnez.W twojej wyobraźni natychmiast pojawiły się obrazy ostatnich namiętnych  dwóch nocy spędzonych z szatynką. Pokręciłeś głową chcąc się pozbyć myśli o jej idealnym ciele, wijącym się od twojego dotyku. Chciałeś jak najszybciej wyrzucić te wyobrażenia ze swojej głowy, w końcu wszystko to, co stało się kilka godzin wcześniej, wydarzyło się  przez jej obecność w twoim życiu. To przez nią straciłeś Izabelę. To ona cię zwabiła w swoje sidła, kusząc swoim zapachem, swoim  rozpalającym dotykiem, swoimi zmysłowymi spojrzeniami.... Czułeś jak  w twoim ciele gromadzi się ponownie furia.
- Ale nigdy  nie byłeś bez zaproszenia. - powiedziała cicho.  Ty natomiast położyłeś jej dłonie na biodrach i przyciągnąłeś ją bliżej siebie zdecydowanym ruchem, zachłannie się zatapiając w jej wargach.
- Zawsze musi być ten pierwszy raz. - wymruczałeś wkładając dłonie pod jej koszulkę. Sunąłeś palcami  po jej rozgrzanym ciele, chcąc ponownie zasmakować tej nieziemskiej rozkoszy, przez którą straciłeś wszystko, co miało jakieś znaczenie. Teraz już  nic cię nie obchodziło, nie miałeś już niczego. Całowałeś jej usta coraz bardziej łapczywie,  nagle poczułeś jak chwyta cię za nadgarstki i chce się się od ciebie odsunąć.
- Przestań.... - ty jednak nic nie robiłeś sobie z jej protestów, ogarniała cię coraz większa żądza jej posiadania, byłeś na nią wściekły, a jednocześnie tak bardzo jej pragnąłeś - Misiek co ty kurwa wyprawiasz?! 

- Mam ci zapłacić żebyś chciała się ze mną pieprzyć? W końcu od tego jesteś! - krzyknąłeś w jej stronę i po raz drugi dzisiejszego dnia poczułeś uderzenie w policzek.  Popatrzyłeś zaskoczony na Julię, ale musisz przyznać, że to trochę  cię to otrzeźwiło, bo ku twojemu przerażeniu zachowywałeś się niemal jak ten facet, który chciał jej zrobić krzywdę. Przestraszony się od niej odsunąłeś.  Było ci wstyd, nigdy nie mógłbyś jej skrzywdzić. Wygadujesz różne rzeczy, ale nie mógłbyś zrobić czegoś takiego, gdy o tym myślałeś przez twoje ciało przechodził nieprzyjemny dreszcz. Całkowicie już wariowałeś Michale i musisz przyznać, że nie radziłeś sobie ze swoim życiem... Chwyciłeś jej drobną dłoń i spojrzałeś w przestraszone oczy. - Przepraszam...  - dodałeś cicho. Julią patrzyła na ciebie jak zahipnotyzowana, jakbyś powiedział coś niespotykanego. Przepraszający Filip.... Może faktycznie było to dość nietypowe zjawisko.

- Ty ? - uniosła brew ku górze, a ty skinąłeś głową uciekając gdzieś wzrokiem.
- Wszystko się spierdoliło. - opadłeś na łóżko i położyłeś się plecach wbijając niebieskie tęczówki w biały  sufit -  Iza zna prawdę, zostawiła mnie w cholerę. I miała rację... - czułeś jak niemal każdą cząstkę twojego ciała ogarnia przeraźliwy smutek i bezradność. Wiesz, że nie powinieneś się zwierzać szatynce, ale chyba tylko ona ci została...  Julia rzuciła się na łóżko obok ciebie, znajdując się w podobnej pozycji co ty i pokręciła głową.

 - Pojebało cię Filip! Dziewczyna z tobą zerwała, a ty idziesz się wypłakać do pseudo kochanki?  - spytała śmiąc się ironicznie.
- Zamknij się! - warknąłeś i położyłeś głowę   na jej brzuchu, mocno się do niej przytulając - Ja potrzebuję, by ktoś był obok, bo czuje się tak bardzo chujowo. - stwierdziłeś ze smutkiem - A chyba mam tylko ciebie.... 

- Jesteś popierdolony. - westchnęła zrezygnowana. Nie odpowiedziałeś, nie miałeś już siły się z nią sprzeczać. Wtuliłeś się mocniej w jej ciało. Poczułeś jak wplata smukłe palce w twoje ciemne włosy i delikatnie się uśmiecha. Przymknąłeś powieki, mimo że twoje życie się rozpadało, a ona była tego powodem, to jednocześnie przenosiła ci ukojenie i uspokajała twoje  tak bardzo skołatane nerwy. Może nie powinno cię tu być, może robiłeś kolejny błąd,  ale ty naprawdę nie chciałeś być sam, a tylko ona prócz Tomka znała twoją sytuację, choć to wszystko co teraz wyprawiałeś było jednym wielkim absurdem, musiałeś przyznać, że przy niej obok było ci zwyczajnie łatwiej. Jej obecność sprawiała, że zapominałeś o minionym dniu.  Potrafiła cię skrytykować, ale nie wyganiała cię ze swojego mieszkania, po prostu przy tobie była. Nie musiała się odzywać, ważne, że miałeś kogoś przy sobie.  Mimo wszystko  bliskość Julii sprawiała, że to  co się wydarzyło, było mniej straszne niż wcześniej. Sam nie widziałeś czemu, tak na ciebie działała, ale w tej chwili cieszyłeś się, że jest z tobą Michale i że tak po prostu możesz się do niej przytulić.

_______ 

Hej!
Wybaczcie znowu zawaliłam z terminem. ;( [ I z jakością rozdziału :( ] Przepraszam! Niestety mam ostatnio trochę więcej obowiązków w domu i mam mało czasu na cokolwiek. A do tego, jest jeszcze siatkówka i mecze. :)
Po tym tygodniu powinno być już trochę lepiej. :) Dlatego niebawem spodziewajcie się mnie u siebie! Postaram się wszystko po nadrabiać! :)
Tymczasem zostawiam Was z naszym poplątanym uczuciowo Misiem. :)
POZDRAWIAM !!!
Paulka

Hej, cześć i czołem! ^^

Miśkowi sypie się życie, a Tomek jak się spodziewał został w to wciągnięty i jeszcze oberwał  :/ Co sądzicie o jego zachowaniu? ;) Julka chyba zaczyna na niego dobrze wpływać, ale jak będzie dalej zobaczymy ;) Proszę o uspokojenie mojej wspólniczki, bo panikuje, że zawaliła ten rozdział, a według mnie jest rewelacyjny ;3

Wierzę, że i Wam się spodoba :D Całuje i do zobaczenia w kolejnej części! ;*