Dwadzieścia pięć

"Mam nadzieję, że karma uderzy cię w twarz, 

zanim ja to zrobię. "

Naciągnęłaś na głowę kaptur bordowej bluzy i omiotłaś przelotnym wzrokiem otoczenie, oczekując aż w oczy rzuci ci się coś charakterystycznego, co mogło należeć do niego. Nie pomyliłaś się. Byłaś przekonana, że go tutaj znajdziesz. Na jednej z ławek spoczywał starszy mężczyzna, na które widok oblewały cię zimne dreszcze, a serce wybijało znacznie szybszy rytm i to nie z powodu radości na jego obecność, a strachu jaki niejednokrotnie cię paraliżował na myśl o nim, lecz nie tym razem. Teraz miało być inaczej. Potarłaś zziębnięte dłonie, mając w głowie słowa Fornala, które rozbrzmiewały w niej jak mantra. „Tylko nie wpakuj się w żadne kłopoty. Michał by mi tego nie wybaczył.”, ale ty nie potrafiłaś siedzieć bezczynnie i wpatrywać się w maszynę czuwającą nad życiem twojego ukochanego. Musiałaś wyrównać porachunki, choć może stawienie się w  radomskim parku w samotności tak późną porą było niebezpieczeństwem. Nienawiść jaką pałałaś do tego człowieka przysłaniała ci trzeźwe myślenie. Gardziłaś nim. Pragnęłaś by zapłacił za wszelkie krzywdy jakie ci wyrządził, a ta ostatnia była przekroczeniem twojej granicy wytrzymałości. Miarka się przebrała, a on musiał zdać sobie z tego sprawę.

-Nie miałeś prawa go tknąć?! Słyszysz, kurwa?! Nie miałeś!-przystanęłaś naprzeciw mężczyzny, przeszywając go przesiąkniętym zawiścią wzrokiem.

Kopnęłaś w szklaną, ciemną butelkę wypełnioną zapewne do niedawna chmielowym trunkiem, aby dać ujście emocjom jakie zawładnęły twoim drobnym ciałem, które sprawiało wrażenie niewinnego. Zacisnęłaś dłonie w pięści, wbijając długie paznokcie we własną skórę, co częściowo sprowadzało na ciebie ukojenie. Spoczywający przed tobą osobnik zadarł głowę ku górze i prychnął pod nosem na twoje słowa, aby po chwili roześmiać się w szydzący sposób i poderwać z ławki.

-Żartujesz sobie ze mnie?! Myślałaś, że tak to się skończy nędzna kurewko?!-zbliżył się do ciebie niebezpiecznie i spojrzał głęboko w oczy.

-Nie jestem ci nic winna, więc do cholery wypierdalaj z mojego życia i ani się waż zbliżać do najbliższych mi osób! Jesteś kurwa nienormalny!

-Jakaś jebana dziwka nie będzie mi dyktować co mam robić.

-Załatwię cię tak, że się nie pozbierasz.-wypowiedziałaś pewnie, spoglądając na niego z wyższością.

-Nie zrobisz tego.-odparł ostro, przybierając na twarz cwany, przebiegły uśmiech i oplótł twój nadgarstek swoimi palcami.- Mnie nie da się załatwić, złotko.

-Zniszczę cię tak jak ty zniszczyłeś jego zdrowie.-wysyczałaś przez zaciśnięte zęby, wyrywając się z jego uścisku.

Okręciłaś się na pięcie i ruszyłaś w kierunku wyjścia z parku. Przymknęłaś powieki, pragnąc powstrzymać cisnące ci się do oczu łzy. Nie mogłaś okazać teraz słabości. Musiałaś być silna i zniszczyć tego gnoja raz na zawsze, aby nie mógł zagrozić już tobie ani jemu. Nie mógł odebrać ci jedynej rzeczy jaka trzymała cię na tym świecie. Nie pozwolisz mu odebrać ci Michała, który zmienił twoje życie i przerwał piekło jakie dotknęło cię wystarczająco głęboko. Zatrzasnęłaś za sobą drzwi czarnej Toyoty i spojrzałaś przelotnie na twarz bruneta, zapinając pas bezpieczeństwa.

-I jak?- skierował pytanie w twoją stronę libero.

-Sprawiał wrażenie pewnego siebie, ale wewnątrz pewnie trochę się przestraszył.-odparłaś, wzdychając głośno.- Jedźmy już stąd.

-Jasne.-skinął głową libero.- Herbata u mnie? Nie puszczę cię po takich przeżyciach samej do domu. –mruknął, włączając się do ruchu drogowego.

Skinęłaś głową, przystając na jego propozycję i wlepiłaś wzrok w obraz migoczący za szybą. Czy ty naprawdę tak bardzo zawiniłaś? Zasłużyłaś sobie na całe to cierpienie swoim zachowaniem, czynami? Łaknęłaś jedynie, aby twój kochany braciszek odzyskał w pełni zdrowie i by chwilę kryzysu w jego niedługim życiu zostały na dobre zażegnane. Przecież nie było w tym nic złego, że poświęcałaś się dla swojej rodziny. Dlaczego ten cholerny facet tego nie rozumiał? Dlaczego cię nękał i nie pozawalał o sobie zapomnieć? Czułaś się tak cholernie bezsilna wobec wszystkiego co cię spotykało. Chciałaś tylko normalnie żyć, ułożyć sobie życie z Michałem i wreszcie odetchnąć pełną piersią, spojrzeć na otaczający cię świat przez kolorowe barwy. Tymczasem malował się on w czarno-białych barwach, a ty za nic w świecie nie potrafiłaś ich nakryć żywszą, tętniącą energią barwą.

-Dziękuję ci, że ze mną tam pojechałeś. Gdyby Tomek się dowiedział to…-pokręciłaś głową, odganiając od ciebie scenariusz wściekłego widoku Fornala.

-Daj spokój.-potarł cię po ramieniu Kacper.- Drobnostka. Byłem ci coś winny za tamto.-upił łyk parującego naparu ze swojego kubka, zasiadając naprzeciw ciebie.

Posłałaś mu blady uśmiech i zagłębiłaś się w luźną rozmowę, która pozwoliła ci choć odrobinę zapomnieć o podłączonym do sprzętu medycznego brunecie, o byłym, toksycznym partnerze oraz całej tej szopce jaką było twoje życie. Wasilewski, gdy się go lepiej poznało był całkiem dobrym chłopakiem, przy którego towarzystwie nie dało się nie zaśmiać. Dbał o stężenie humoru w swoim towarzystwie nie mniej jak o perfekcyjne przyjęcie podczas meczu. Naprawdę miło spędzało ci się czas w jego obecności, ale postanowiłaś się już zbierać, aby w pełni odpocząć przed kolejnym dniem jaki zamierzałaś spędzić w szpitalu.

"Pomimo zmęczenia nie śpimy

Pomimo bólu nie płaczemy

Pomimo pytań nie pytamy

Pomimo tego że żyjemy to tylko istniejemy"

***

Przyjmujący przystanął obok ciebie i powędrował za twoim wzrokiem, który utkwiony był w sylwetce pogrążonego we śnie siatkarza okrytego śnieżnobiałą kołdra. Westchnął głośno i przyciągnął cię lekko do siebie, pocierając pokrzepiająco twoje ramie. Podziękowałaś mu za ten gest nikłym uśmiechem i przymknęłaś powieki, wspierając swoje czoło o jego ramie. Potrzebowałaś chwili odpoczynku od widoku Michała, bo zbyt długie wpatrywanie się w niego wpędzało cię w poczucie winy. Choć nie miałaś prawa go mieć, bowiem nie przewidziałaś, że twój były partner posunie się do spowodowania takiej tragedii. Zdawał sobie sprawę, że atakujący jest dla ciebie niczym tlen i miał czelność to wykorzystać. Uderzył w twój czuły punkt, sprawiając, że roztrzaskałaś się psychicznie na kawałeczki niczym upuszczony na podłogę kubek, lecz pośpiesznie zebrałaś się z podłoża i powoli odzyskiwałaś siły. Przecież musiałaś być dzielna i przekazywać swoją energię Filipowi, aby pewnego dnia poderwał się z tego cholernego łóżka i opuścił to przeklęte miejsce.

-Jesteś jakaś nieobecna.-stwierdził towarzyszący ci chłopak.

-Może i tak.-mruknęłaś pod nosem, lokując spojrzenie ponownie w postaci ukochanego.-Mam plan. Dzisiaj zawalczę o przyszłość moją i Miśka. Jestem mu to winna po tym wszystkim.

-O czym ty mówisz?-  Tomek popatrzył na ciebie skonsternowany.

-Pojedziesz dziś ze mną na policję. Wszystko ci opowiem po drodze.

Tytus skinął jedynie głową na twoje słowa i odprowadził cię wzrokiem, gdy po zgodzie lekarki prowadzącej Michała wtargnęłaś do Sali. Nakryłaś jego bladą dłoń swoją i splotłaś wasze palce ze sobą, podziwiając jak idealnie się ze sobą łączą. Brakowało ci waszych wspólnych spacerów po mieście. Szczególnie w pamięci zapadł ci moment, kiedy siatkarz zaciągnął cię do jego ulubionej lodziarni, aby uchronić was przed deszczem. To był jeden z tych świetlistych dni jakie przeżyliście razem. Mimowolnie kąciki twoich ust zawędrowały na wyżyny, a spojrzenie ciemnych tęczówek omiotło jego twarz. Tak przystojną i niewinną zarazem. Dłonią pogładziłaś jego policzek, czując pod opuszkami palców miękkość jego skóry.

-Wykaraskasz się z tego. Wierzę w to.-powiedziałaś pewnie. –Chłopaki za tobą tęsknią. Dotąd nie miałam pojęcia, że masz z nimi aż tak dobry kontakt.-westchnęłaś głośno.- Liczą na ciebie, na to, że wreszcie utrzecie nosa innym drużynom i ja jestem przekonana, że to zrobicie jak tylko wrócisz, bo to zrobisz, kotku. Nie poddasz się. Podniesiesz i rozegrasz dobry sezon, a może nawet swój najlepszy. Kto wie.

Czułaś, że gdzieś tam w głębi cię słyszy, że twoja słowa nie idą na marne, że dotykają go i motywują. Zawsze lubił, gdy ktoś go podjudzał, zadzierał z nim, aby później udowodnić mu, że potrafi. Uwielbiał pokazywać, że góruję. Sama niejednokrotnie byłaś tą osobą, która tego doświadczyła podczas waszych kłótni czy życia codziennego. Tęskniłaś za jego cwaniactwem, za drwinami z twojego przeżywania drobnostek, za żartami jakie czynił sobie z Tomka czy innych bliskich osób. Brakowało ci go i teraz żałowałaś, że zabrałaś wam czas, który mogliście spędzić razem. Musnęłaś przelotnie jego policzek i wyszłaś z pomieszczenia, posyłając wymowne spojrzenie Fornalowi. Po drodze na komisariat przeanalizowałaś z nim swoje zamiary, wszelkie działania jakie podjęłaś lub zamierzałaś podjąć i wywracałaś oczami na jego pretensje, które skierował w twoją stronę choćby za nie uprzedzenie go o spotkaniu się z twoim byłym mężem. Podziękowałaś mu nikłym uśmiechem, gdy przytrzymał ci drzwi wejściowe do sporych rozmiarów budynku i skierowałaś się w stronę czegoś rodzaju rejestracji.

-Słucham. W czym mogę pomóc?-zwróciła się do ciebie dość wysoka blondynka.

-Dzień dobry. Ja chciałam zgłosić umyślne spowodowanie wypadku samochodowego…

 ______________________

Hej:)  znowu nam się udało, raczej Fornalove być punktualnie.  🙂 Rozdział wyszedł jej naprawdę znakomicie. 💓 W dalszym ciągu mogliście poznać trochę Julkę,  i poczytać jej perspektywę 🙂

Jak skończą się jej pomysły, niebawem się przekonacie 🙂

 POZDRAWIAM!!!

Paulka

Hejka! ^^

Uhh, zdążyłam :D Przyjemnie mi się pisało ten rozdział , choć jednym z łatwych on nie jest ;) Julka przekonała się do Kacpra i w pełni jak widać mu wybaczyła wcześniejsze zachowania, a Tomek ją wspiera na komisariacie. Co wykombinowała? Czy to jej nie zaszkodzi? Zobaczymy! Ogólnie podoba mi się to wyżej co udało mi się napisać, ale czekam na Wasze opinię ;3  Niech ten rozdział będzie deserem po srebrze chłopaków i tym pięknym sezonie reprezentacyjnym dla nas <3 Całuję i do zobaczenia za jakiś tydzień ;*